Stosunkowo niedługo po zakończeniu wojny w roku 1945 cały szereg ludzi zaczął się interesować żelbetowymi obiektami obronnymi z lat trzydziestych, które tworzyły w Czechosłowacji całe linie. Jednak potrzeba rozwiązywania bardziej nabrzmiałych problemów związanych z odbudową kraju sprawiła, że obiekty stopniowo niszczały a wiele z nich zostało ograbionych.
W latach siedemdziesiątych XX wieku sytuacja zaczęła się jednak zmieniać i zainteresowanie odnową tych obiektów było coraz większe. Wtedy też powstawały pierwsze, na początku zupełnie nieformalne grupy ludzi, które z wartą szacunku ofiarnością zabrały się za poprawianie stanu poszczególnych bunkrów, na przykład w regionie Nachodsko, Kralicko, ale także na Ostrawsku i Opavsku.
Największą uwagę miłośników historii wojskowości i fortyfikacji przyciągało zgrupowanie twierdz na północ od Hlučína pomiędzy miejscowościami Markvartovice, Šilheřovice, Darkovice i Darkovičky. Twierdze te były zdewastowane i było jasne, że ich renowacja nie będzie łatwa. Były to jednak obiekty różnego rodzaju, o różnym stopniu wytrzymałości, były wśród nich obiekty jednostronne i obustronne z najróżniejszym wyposażeniem, były też stosunkowo łatwo dostępne.
Rekonstrukcja umocnień rozpoczęła się w 1980 r., gdy w ramach ówczesnego nowo powstałego Muzeum Walk Rewolucyjnych i Wyzwoleńczych w Ostrawie powstała grupa robocza na czele z Janem Polaškem, której celem stała się odbudowa kilku wybranych obiektów fortyfikacji. 28 czerwca 1984 r. doszło do przekazania czterech różnych typów obiektów tworzących przyszły obszar umocnień w Hlučíně-Darkovičkach i trzyosobowa grupa robocza rozpoczęła wraz z wolontariuszami prace renowacyjne.
Z Archiwum Wojskowego w Pradze uzyskano niezbędne plany obiektów i ich wyposażenia. W przypadku obiektu Alej wycięto znaczną część drzewek i krzaków z samosiewu, które wytworzyły tu stosunkowo gęsty porost zakrywający widok na twierdzę.
Usunięto też stare pnie z otoczenia bunkra i wykonano przejście przez rów, który powstał po wydobyciu w tylnej części bunkra. W ten sposób utworzono prowizoryczne wejście do obiektu. W dalszej fazie rekonstrukcji po uzyskaniu zgody Krajské vojenské ubytovací a stavební spravy (Kwatermistrzostwa Wojewódzkiego) w Ołomuńcu uzyskano z twierdzy w Milostovicach opancerzone strzelnice, które zainstalowano zamiast tych, które okupanci wyrwali z Alei mniej więcej w 1940 r.
Zbudowano parking i oczyszczono za pomocą koparki zaśmiecone od lat rowy przeciwczołgowe po obu stronach twierdzy. Rozległy obszar Alei został otoczony przeszkodami, przede wszystkim betonowymi zaporami i stalowymi zasiekami.
Pierwszym obiektem przygotowanym do przyjęcia gości stał się „řopík”. Jego wnętrze zostało wyposażone w sprzęt techniczny, uzupełniono również broń. Jego wewnętrzny „chrzest” miał miejsce 28 maja 1985 r., a regularne udostępnienie rozpoczęło się 28 września 1988 r.
Obszar umocnień Hlučín-Darkovičky tworzy pięć obiektów. Centralnym obiektem jest obustronny, dwuskrzydłowy, dwupoziomowy samodzielny bunkier piechoty MO-S 19 Alej z dwoma dzwonami i kopułą strzelecką, który dopełniają obiekty ciężkie MO-17 Štípky, MO-S 18 Obora i MO-S 20 Orel oraz lekkie umocnienie wz. 37A 140 Z, tzw. řopík.
Ostatnia aktualizacja artykułu: 30.07.2012
Wydrukować cały artykuł
